Në një intervistë të dhënë për “L’Équipe” pas marrjes së trofeut “Gerd Müller” javën e kaluar, i cili dalloi golashënuesin më të mirë të sezonit të kaluar, në gala-në e “Topit të Artë”, Robert Lewandowski nuk e fshehu lumturinë e tij që nënshkroi verën e kaluar për Barçën: “Jam shumë i lumtur në këtë klub të jashtëzakonshëm dhe me një ekip të jashtëzakonshëm. Njerëzit besojnë tek unë dhe përjetoj emocione të bukura. Jam i sigurt që ndodhem në vendin e duhur, në kohën e duhur”.
Sulmuesi polak siguroi gjithashtu se golashënuesit janë “të ndryshëm” dhe shpjegoi disa detaje rreth marrëdhënies së tij me golin: “Instinkti, personaliteti, natyra njerëzore, të gjitha së bashku e bëjnë lojtarin që je. Unë kurrë nuk kam frikë. Nuk jam perfekt, por frika më kap dhe e shmang. Thjesht ideja për ta pasur është një fillim i keq. Unë thjesht dua të jap më të mirën në të gjitha fushat, përpiqem të bëj diçka që nuk është bërë kurrë më parë.
Gjëja kryesore është që kur të fillojë ndeshja, unë të jem krejtësisht në vendin e duhur dhe me ritmin e duhur. Nuk është fjala për superfuqi, nuk mendoj se mund të lindësh me të, mund të kesh një talent natyral, diçka të tillë. Kjo të bën të ndryshëm, por instinkti nuk fitohet kurrë.
Unë jam gjithmonë i uritur. Ju mund të keni shënuar, të keni luajtur një lojë të shkëlqyer dhe duhet të ulni tensionin, por gjithmonë ka një pas dhe nuk mund të zgjasë shumë. Nëse ndaloni tek ‘unë jam më i miri’ nuk funksionon më. Kur isha i vogël shënoja shumë dhe kurrë nuk isha i kënaqur. Disa lojtarë kanë frikë të gjenden vetëm me portierin, jo të gjithë janë ata që mund të marrin përgjegjësinë ose provojnë të pamundurën.
Nuk ka asnjë gjë që të bën të zhvillosh instinktin e golit. Nuk ka vetëm momente të lehta, pastaj duhet të dish të bësh diçka unike dhe instinktive. Është si të kesh një sy në pjesën e pasme të qafës. Do të thosha se instinkti im është gjithmonë vigjilent.
Çelësi është të mendosh më mirë dhe më shpejt se rivali. Aktualisht, në moshën 34-vjeçare, vendimet e mia janë më të pjekura dhe të konsideruara. Do të thoja se mendoj pa menduar dhe se është truri im që instinktivisht iu jep këtë apo atë impuls këmbëve, sepse ka grumbulluar shumë informacion gjatë gjithë karrierës sime.
Gjithashtu i vizualizoj gjërat paraprakisht, të cilat kushtëzojnë trurin tim të funksionojë dhe më lejon të bëj një hap të vogël përpara, përmirëson kohën time të reagimit. Më ka ndihmuar shumë në karrierën time të ushtruarit edhe në sporte të tjera gjatë fëmijërisë, përveç futbollit.
Shumë të rinj duan të luajnë futboll dhe vetëm futboll. Më kujtohet që me babin tim, që ishte edhe trajneri im, nuk kemi luajtur kurrë futboll. Ai më tha se duhej të ushtronte basketboll, volejboll, gjimnastikë, xhudo. Më pas kuptova se për fleksibilitetin tim, muskujt e mi ishte diçka perfekte.
Aspekti mendor? Sinqerisht, emocionet negative mund t’ju ndalojnë në gjurmët tuaja. Unë duhet të bëj një punë të vërtetë mendore, në mënyrë që pavarësisht se çfarë ndodh, të jem në gjendje të bëj atë që duhet të bëj. Nuk jam as një makinë, as një kafshë, por një qenie njerëzore me gjithë kompleksitetin e vet.
Kam ditë të këqija edhe unë, por prirem t’i harroj. Është shumë e vështirë të jesh gjithmonë në krye. Unë kam punuar për këtë për më shumë se 20 vite, nuk mund ta bësh gjithmonë punën perfekte”.
